Tekst 3 – O kumie ze Staniszewa

W tekście kolorem czerwonym oznaczono głoskę szwa - ë

O kumie ze Staniszewa

Móm dly waji p^łewjystka. M^łeja drëchna, taku malinku, cz’ësto mału, w tacz’ich szerocz’ich cz’itlach wjedno chłedza, co wedle szerocz’ich b^łucz’ków miesz’ka, k^łedle Stajszewa, w malińczim budinku. Słoma na dachu, w chlywie krowë, kurë tam bełë, sinie tisz’ i wedle nich stojył koń. Përzna rolë za budinkiem jisz’ so tam wala. I ta bjedny białecz’ka mały m^łuśa sama to wśetko ^łebrobic. No bo chłop ji ^łe zymku ^łumar, córecz’ka wëprowadza sa dalek za miedza, miała wiele dzecusz’ków, ni m^łegła nic płemóc. Tery co bjidny białka tak wzyra, stała so ji niesz’cz’escy. I tere co, wzyra bes te rytë. Rytë patrzy tak fejn te ^łekna som, ale malinći, ale cz’yrny. Wza ś sz’mata i zacz’a mëc. Mëje jedno ^łekno, drëdżi, ch^łec ^łene są malinczi, ale moła je, bo mówi „M^łuśi fajn ^łebzyrac ten pjankny swjat, a cosz’ z teg^łe cz’ej ^łene są cz’yrny?” I wza ta sz’ytora i mëje te ^łekna, mëje, mëje. Ale ci ^łena ju sk^łyńczia, ti ^łena so ni m^łegła wëprostowac. B^łelył ji tak ten chrzëpt, a krzëwô  ^łena ji bëła, jak ten pytoruk i so wëprostowac ni m^łegła. Tere sz’ukac radë. P^łemësla so ^łe mje, mówia m^łusz’a jisc do m^łeji kumë, m^łeże ^łena dy rada. No ji pszetrëka so bjydyćka, ledw^łe, bes wszesz’czi mjedze, sz’ła p^łe miedzach, p^łe rowach psze p^łe krzach, wedle b^łecynów, wedle tych krzewóf tam, wedle stawóf.