Monika Kresa 
 

Pierwsze wzmianki o Dąbrówce Wielkopolskiej pochodzą z XV wieku (1406 rok), kiedy to była ona wzmiankowana jako wieś szlachecka w dobrach zbąszyńskich jako należąca do rodziny Zbąskich.

Badania osadnicze potwierdzają, że Dąbrówka jest starą osadą słowiańską z charakterystycznym planem wewnętrznym.

Pierwszy kościół zbudowano tu w 1510 roku. W źródłach znajdują się informacje o jego pożarze w 1660 roku. Na miejscu spalonej świątyni stanęła nowa, murowana, która znajduje się w Dąbrówce do dziś. Jest to barokowy kościół pw. św. Jakuba, który został w dużym stopniu przebudowany w XVIII wieku. W XVII wieku miejscowość przeszła w ręce Abrahama Ciświńskiego, kasztelana śremskiego. W II połowie XIX w. znajdowała się w posiadaniu rodziny von Schwarzenau.

W wiosce zachował się neorenesansowy pałac wzniesiony w latach pięćdziesiątych XIX wieku dla barona von Schwarzenau. Wokół pałacu rozciąga się park krajobrazowy. Na terenie majątku baronostwa funkcjonowała cegielnia, mleczarnia i tuczarnia.

 

 

Od roku 1815 do końca II wojny światowej Dąbrówka znajdowała się w granicach powiatu międzyrzeckiego. W XIX wieku podzielona była na wieś i dominium, mieszkało tu wówczas ok. 1000 osób, w większości katolicy (pozostałą ludność stanowili ewangelicy).

W okresie międzywojennym działały we wsi: Związek Polaków w Niemczech oraz stowarzyszenia: robotników, Katolickiej Młodzieży Męskiej i Żeńskiej, Chrześcijańskich Matek, Czerwonego Krzyża i Bractwo NSPJ. W latach 1929-1939 we wsi funkcjonowała polska szkoła.

Podczas II wojny światowej ludność polskojęzyczna, a zwłaszcza działacze narodowościowi, była z Dąbrówki wysiedlana bądź wywożona do obozów koncentracyjnych. Taki los spotkał między innymi Jana Budycha, współorganizatora Banku Ludowego i polskiej szkoły w Dąbrówce Wielkopolskiej.

Po wojnie, w latach 1945-1954, miejscowość była siedzibą gminy.