Leksykon terminów i pojęć dialektologicznych

Leksykon Samogłoska pochylona ó w gwarach. Opracowano na podstawie: Dejna 61.

Samogłoska pochylona o^u (ó). Samogłoska pochylona ó, kontynuująca dawną samogłoskę długą o, to dźwięk pośredni między o i u. Pochylone ó w żadnej z gwar nie zrównało się z o jasnym oprócz poszczególnych rdzeni na Mazowszu wschodnim, Podlasiu i Suwalszczyźnie (np. znow). Powstała w wyniku podwyższenia artykulacji wymowa ó jako u (zgodna z ogólnopolską) panuje w Polsce środkowej i w Lubelskiem: skóra, wóz. Kontynuant dawnego o długie w postaci dźwięku pośredniego o^u lub bliskiego u (ů) występuje w południowej Małopolsce, na północy i zachodzie Polski: sko^ura // skůra, wo^uz//wůz. Na Krajnie i w zachodniej Wielkopolsce silnie zaokrąglone ó rozwinęło się w dyftong ^ło^u, czasem ^ły itp.: b^ło^ur = bór, n^łyż = nóż. Zakres występowania ó pochylonego w gwarach nie zawsze jest zgodny ze stanem ogólnopolskim, np. w zachodniej Wielkopolsce pospolita jest wymowa kto^u, sto^udoła, szko^ulny, natomiast na północy Śląska: ktory, gora, skora, a w części Mazowsza, na Suwalszczyźnie i Podlasiu: bor, ugor, gnoj, znow. Zob. Samogłoski pochylone.