GWARY BOROWIACKIE in. gw. tucholskie, a więc obszaru Borów Tucholskich, w dorzeczu górnej Brdy, charakteryzujące się brakiem mazurzenia (np.
czas,
szija,
żito,
rózdżi) i udźwięczniającej fonetyki międzywyraz. (typu
brad uojca,
jezdem), z wymową
ę,
eN jako
a,
aN (np.
miąso,
ciamno,
lan), z dyftongiczną wymową samogłosek (np.
góura), a zwł. pozostałościami tak wymawianego
a pochylonego, np.
ptåuk, i zmianą
ki gi w
ći dźi, np.
taci dłudzi (
afrykatyzacja tylnojęz.). Są to gwary przejściowe między Wielkopolską a Kaszubami, graniczące bezpośrednio z dialektem złotowskim i
Kosznajdrami.
