Żniwa

 

Głównym zbożem to było żyto, pszenica. Jak było kończenie żniw, to kosiło

sie  kosami, nie było tam żadnych kombajnów ani maszyn. Siarpami  to każdy... Tych żniwiarzy wychodziło masa wtedy. Pjetnaście, dwadzieścia ^łosób  wychodziło i każdy mjał  swój zagon i tego i ciongnoł  te żniwa, który był ten pjerszy. To musieli późnij te zżente zboże ustawić w tak zwane mendleⁱ i tego i późni^ej była zwózka do stodoły, a już po zakończeniu żniw trzeba było zostawić pare kłosów na te dokończenie żniw, na tak zwany pempek. Musiało być ładnie wypj^alone  wkoło tego pe^ampka ji  tego... Tak obwionzywali kwjatkami ładnie przybrany to było zakończenie żniw.

 

A wujku, jeszcze była taka, pamiętam taki zwyczaj oborywania tego pępka?

 

To polegało na tym, że tego, że sie złapało

jakeś  podbieraczke^a, co podbjerała za kosą i za nogi sie jo złapało i ona musiała w koło sie okranciło  tego pempka ji ona musiała renkami to oborać. Późnij, na zakończenie wjanek był uwity z kłosów, zawjeszony na kose i tego i żniwiarze szli i śpjewali tam tego: „Plon niesiemy plon gospodarzowi w dom”. O, i tego, żeby dobrze plonowało i tak dalej. No ji  późnij po tym wszystkim gospodarz postawił jakiś suchi  objat na  zakończenie, napitku to nie było tak tam alkoholu jak i  dzisiaj, bo tego. Bo tylko było takie no, napoje orzeźwjające. Tam kompot, to tego. W takich żniwach to brali udział sonsiedzi, tak zwana pomoc sondziedzka była, to tego, to tam jeden... Te wjenksze gospodarze, to tego, to tam... znów te mniejsze chodzili do tych wjenkszych, na odrobek czy jak, czy na zarobek po prostu. I drugi^ym  pomagali. Jakaś samotna kobjeta to jej pomogli sprzontnońć  to zboże prendzej, późnij  z pola.