Tekst gwarowy — Złatna 1

Anna Ciapka (z lewej) Anna Ciapka (z lewej)

Tekst nagrała Weronika Iwanek. Przepisały: Weronika Iwanek, Agnieszka Piotrowska, Izabela Stąpor. Weryfikacja zapisu i opracowanie – Halina Karaś.

Informatorka: Anna Ciapka, ur. w 1931 roku w Złatnej. Rodzice też pochodzili ze Złatnej, byli pracownikami leśnymi. Mąż był miejscowym cieślą.

Informacja: jeśli nie możesz odsłuchać nagrania, skorzystaj ze wsparcia znajdującego się na stronie Adobe)

W czydziestem siódmem roku moja babka ze swojim synem Jonkem śli na ^łOkrungłe do miesiącka. Nieśli mojke, a mojke to wi Pani jak to tam nazywali, te wichy tego, bo to szli n|a imieniny. I to tak kowołek, moze sto metrów od nasej ch|ałupy, wzieni na ramie, wujeg Jonek wzion za grubsy koniec, babka za ciejsy i skrzypki wziął pod pazuche i idom. I tak sto metrów ^łod naszej ch|ałupy stoła tam tako wozówka, no i paczom wychodzi chłop. Chłop w cornym ubraniu i głowa pod pazuchom, a ^łon idzie bez głowy. I... wyseł tak moze dwa kilometry z nimi razem, ale babka sie do swojigo syna nie ^łodezwała, bo taki miała strach, ze nie wiedziała jak stupo po ziemi nogami. Aż wyśli na same ^łOkrungłe, tam do moji pra pra babki, o... wbili te mojke koło płotu, uwiązali, weśli do chałupy, a Jonek, jak to skrzypki – wesoły chłop – połozył, śmieje sie, a paczy na mame, a mama Re... Rejna. No, godo, synu widzi^ełeś co? Mamo, jo nidz nie widzioł, a coście widzieli? Nady zaroz ^łod Rusyna, tam z tej wozówki wyseł chłop b|ez głowy, głowe mioł pod pazuchą i gna..., do samej warszawionki szeł s nami b|ez głowy. No, godo, to taki ciarki psiesły po tyk ludziak w ch¦ałupie, ze zoden wiecór nie kcioł na pole wyjś. No, a drugi zaś było tak, ze na ^łOkruⁿgłem, u Kupcoka, umar chłop babie. No i tak zawse ch¦odzowoł do chałupy i zawse ji tam rusoł g|orkami, sprzątoł, tak sie kr^yeńcił. No i jednego razu, jak mu kl^yeła, to dobrze robiuł, a jak dobrze po|stympowała, to wszystko na ^łopag robiuł. Jed|nego razu, ji zachorowała jałówka, a Franek psiseł za ^łokno, godo: K|arola, weź jałowcysko do potocyska, jałowcysko ^łokodź. No ale ^łona se myśli: O ni. Wziena jałówke, na... na powróz, włozyła, wziena, trzi razy w lewo koło sopy ^łoprowadziła i prziniesła, prziwiedła do sopy, uwiązała. Wesła do| kuchni, a ^łun stoi w ^łoknie: Aleś mnie dała na potępieni. Juz ^łod tego casu więcy – jag ona tak z|robiła, te j|ałówke dała – ^łod|wiedła i tego, juz więcy do jej chałupy nie psiseł. A tak, kilkanoście roków chodził, prześladowoł jom. No... A drugi... Moja kochano, było tak, ze m^łoj teściu, Ludwik, mioł kuzyna na Kubiesówce. No i bili tam świnie. Bi^yli świnie, no i jag juz to zabite, ^łoparzone, w kuchni n|a korycie to l'ezy. A oni tam cosik uskwarzyli, troche tyk skwarków, ^łoskóbków, tego mięsa, no i jedzom. I psiseł wędrowny, taki chłop, taki ziebrok ch^łodził. No i... na ^łoni zaś, na po co ześ juz tu psiseł, co ześ tu psiseł? No i oni go nie po¦cynstowali nicym. I godali, dej zaro zabierze, po coś tu przyseł? No to jak chłop, ten ziebrok wyseł, świnia za nim z koryta do chlywka. No, masorz był śmigły chłop, noż za cholywkⁱe do gaci, poseł do chlywka, wbił do sufitu, to godali ze do powały. Świnia sie wróciła, z chlywka posła na koryto do kuchni. I tak b|ywało u nas, albo tez i na Kubiesowce, bo tam się to dzioło.