Tekst gwarowy — Istebna 2

Tekst nagrały Magdalena Lisowiec i Izabela Kraszewska, wstępny zapis – Jolanta Janusz, weryfikacja zapisu i opracowanie – Zbigniew Greń.

Informatorka: Anna Bury, ur. w 1926 roku w Istebnej. Ukończyła szkołę podstawową, a dalszą naukę przerwała wojna. Ponad 40 lat pracowała na poczcie. Rodzice byli miejscowi, matka – z Istebnej, ojciec z Jaworzynki, pracowali na roli. Mąż pochodził z okolic Istebnej.

Informacja: jeśli nie możesz odsłuchać nagrania, skorzystaj ze wsparcia znajdującego się na stronie Adobe)

Na w żimie, bo tóż’ ch¡owali g|azdowie ^łowce. Były s|ałaszie, b^ło…bo były wielki pola, co były jesz’czie ni|e tego, ni|ezorane, ni¡ezasziote, ale p|astwiska były, ni. Były taki lesz’ne wielki p|olany, tu n|a Złotem Groniu, nie było wsziecko jesz’czie pole uprawne. Coszi uprawiali…. Wie^ync ludżie h^ł|odowali kupa ^łowiec. No i robili s¡ałaszie, bo n|a sałasziu był gazda, był ^łowczior i byli juhaszi, czi, co zaganiali ty ^łowce. No i tóż’ g^łospodar^że se na }wiosnym p|^łoznaczili ^łowce, jak szie ^łowca |^łokocziła, a miała młode, p|^łoznaczili i tyn gazda ty ^łowce broł. I un se uż’ wsziecki ty ^łowce, wiela ji^ch tam mioł, tr|zidzieści, szt|erdzieści czi pi|e^yńdziesiónt, un ty ^łowce poz na sałasziu. A a każdy z ty^ch gazdów, co ty ^łowce mieli na te^ym s|ałasziu muszioł jede^yn dżiyń p^łosłacz’ k|ogoszi z domu i n|a cały dżiy^ń tymu |^łowcor^żowi i tym j|uhasóm, tego, j|edzyni przyniyś, bo tóż’, cóż’ by, gdóż’ by mu tam warzi^uł n|a sałasziu. Syr tam mieli, żi¡ynczicy^em, bo ^łoj… ^łowce d|oili, nó tóż’. Ale potym tym g|ospodar^żóm d|owali tyn syr i tóm żi|yenczicym, no. Ale n|a cały dżiyń. Moja mama sł¡użili |u takigo, jak byli jesz’czie dżiywkom, |u takigo wi|elkigo gazdy, bo w dóma g|ospodarstwa też’ ni mieli. U wi|elkigo gazdy sł|użili, co mioł całóm dżi|elnice^ym jednóm, aż’ n|a Zło… z|a Złoty Gróń tam, a drugóm d|o Beskida tam ku tej cesz’czie. No. I un mioł sw|ojigo p¡ahołka, ^łoprócz’ tego jesz’czie mioł dr|ugigo n|ajyntego d|o konich i mama byli jako dżiywka, już’ tako… do takich wiynkszich robót, ci|ynżiejszich i p|astyrka jesz’czie była k|u krowóm. To tela było, bo mieli kupa p^łola, ni. Też’ n|a tyn sałasz’ ch¡odzywali z tym j|edzynim. Wżiyni do dzichetki na pleca, co już’ tam g|azdowie n¡arychtowali i każ’dy dżiyń jedyn niós, coby tyn..., coby tam mieli co jesz’cz’. No. A potym, potym jak prziszła jesiyń, jak już’ były w|ypaszióne t|y pola, łónki, no tóż’ szie ty ^łowce d|u domu, każ’dy se szieł i ty ^łowce sie skl¡udzało d|u domu. Nó tóż’ wi|adomo p|rzez żimem ni|e ch^łowali tela ^łowiec, kiedy tam, no bo, już ni mieli zasz’ tam kupa, ale trzi, sz’tyry, piyńcz’, ni. No tóż’ p^łotym se ^łowce z|abijali, mieli miynso n|a żime^ym, a wełnym… wełnym czichrali. To szie n|azywało… tak szie r|ozcióngało ty, bo… taki sóm ty… ty pyntka tej wełny, tóż’ to sie m|usziało fajnie rynkamⁱ, to szie nazywało czichracz’. Tóż’ my też’ jako dżiecka my uż’ aj szły, pomogały. Tóż’ w żimie mieli czi g|azdowie r|ob^łotem. Cz|ichrali tóm wełne^ym, baby to pr^żyndły n|a kołowrotkach, coby były nitki, ni, p^łotem to n|a motowidle zm|otali. No i potym to niysz’li…. Był tkocz’. Też’ był tkocz’ tu, pod K|oniakowym i tam potym niysz’li tóm wełnym, ty p|rzyńdziónka szie to nazywało i tam robili.