Tekst gwarowy — Halemba 1

Informator: Piotr Borkowy, ur. w Rudzie Śląskie – Bielszowicach w 1953; pochodzenie rodziców: górnik i gospodyni domowa, Ślązacy z Górnego Śląska. Ksiądz, magister, pracował w wielu parafiach, zawsze jednak były to parafie śląskie.

Zapis i opracowanie: Monika Kresa. Weryfikacja: Halina Karaś.

Informacja: jeśli nie możesz odsłuchać nagrania, skorzystaj ze wsparcia znajdującego się na stronie Adobe)

Szwyrko. Chcieliście usłyszeć coś po śluⁿsku, jak to sam u nas to sie godo, to wom tak ^łopowie^ym, jak to sie u nos przygotowuje do świo^unt, jak żech jeszcze był taki bajtel, taki jeszcze mały synek, to nojfajniejszom rzeczo^um w przygotowaniu do świo^unt to były Roraty. Co prawda nasi farorz godali poprawnom polszczyzno^um, że najmilsze są te chwile, gdym chodził na Roraty, biorąc z jakiegoś tam wieszcza, ale my to doświadczyli na własnej skórze, jak to z tymi Roratami było. Otóż zaczynało sie przede wszystkim tym, że było wczas wstować cza było. Wstowali my o pionte^y, bo o szóstej już było mszo, ale ten fto przylecioł piyrwszy na mszo, dostowoł wie^ynkszy ^łobrozek. Wszyscy dostawali ^łobrozki na tych Roratach, tyn, kto przyleciał piyrwszy, dostawoł wie^ynkszy ^łobrazek. Nieroz bywało tak, że my jako take smarkocze jeszcze, przylecieli pod te^yn kościół, a potem mi śpiki pod nose^ym marzły, bo zima była, śniega powyżej pasa, a przynajmij powyżej kolan. Jeszcze przechodzili my koło takiego beszunga, a stamtund tak zawiewało, takie zaspy sie robiły, że no to było ^ło|kropne, ale lotali my, czasami to my sie potem wadzili, fto to był pirywszy przy tym, przy tych drzwiach, ale nojfajniejsze na tych Roratach, to było to, że na poczųtku było cima w kościele, lang cima, ino taki żydowski świycznik stoł na przodku i farorz zawsze tłumaczyli, że to jest taki świycznik, który mo si^edym ramion, i do tego świycznika wpierwy jeszcze, jag jeszcze króle sam u nos były, to przynosił król, prymas, rycerz, sprzedawca, kupiec jakiś tam, przynosili swoje świyczki i mówili: jestem gotów na przyjście Pana. A my to se tak przetłumaczyli po naszymu: jesech już fertich, Pon Bóczku. Mi sie to bardzo podobało potym, jak w tym kościele, cały Adwynt, zawsze ministranty łazili na fioletowo, to było tak smutno, a na tych Roratach, to byli ^łoblecze^yni tak bardzo radośnie, bo mieli czerwone kiecki, czerwone kragle, biołe koroki, jak sie te światło ^łoświyciło, to przy tym ^łontorzu wyglądało jak w niebie prawie. Sto^und, sto^ud właśnie te Roraty tak sie podobają. Mało tego, na Roraty przychodziło sie z takimi szpecjalnymi lampio^unami, óne tam były zrobio^une z takich ajnfachowych materiałów, nie takie jak teraz so^um porzundne plastiki, czy metalowe, były to ajnfachowe materiały, jakiś tam karto^un, papyndekel, jak to u nos godajóm. Ni^e jednemu ten lampio^un sie chajsnął przed Roratami, bo to tako zwykła świyczka, ni miał baterie, ani byrnysz było w środku tylko mia^oł zwykło świyczka i mu sie chajcnął, jag za dugo sie świyciła. I to tyż było dużo, dużo śmiychu i radości z tego, jak tako fojerka sie w kościele, w kościele zrobiła, a jeszcze, jeszcze lepiej, bo jak było przed kościołem tako fojerka i potym, potym jednego brakowało, bo było ciemni. Brali nos, brali nos z tymi lampionami właśnie przed ^łoltorz i to tyż bardzo piyknie wyglo^undało, bo najpierw w kościele żadnego nie było widać, a jag my z tymi lampio^unami stoli przy tym ^łołtorzu, no to ten farorz tak fajnie wyglądoł, złoty ornat abo niebieski, bo to taki świn... taki, bo to jest msza maryjno, to tak gryfnie, gryfnie wyglądało. No ale noj|fajniejsze przy tych Roratach to było, jak sie zaczynoł, jak sie zaczynoła drugo czyⁿść Adwyntu, bo wtedy, to my już wiedzieli, że som jakieś gieszynki kajś pocho^uwane i zaglo^undali my do tych łachów, tych szranków, kaj tam co jes, i potym miyndzy sobom my ^łozprawiali, fto już co znod, fto jeszcze nic nie znod, i ^łod kogo, ^łod kogo muter abo tata, kaj to lepiej schowali. To tyż było, to tyż było dużo z tego radości, jak sie teraz to spomna, to przyznowom farorzowi racjo, że rzeczywiście tamte czasy, tamte momenty, to były takie noj|bardziyj radosne, bo wtedy to sie tak cłowiek cuł taki, że sie na cóś rychtuje. A przede wszystkim rychtowali my sie właśnie na to przyjyncie Pon Bóczka, i nojbardziej to pomiyntom takie Roraty właśnie w drugiej klasie, jak żech był, bo wtedy my sie przygotowywali do Ko^umunii Świyntej. I nojwiyncej chyba żech sie nauczył w czasie tych Rorat do tego katejmusa całego, co mieli my potem w maju zdować i czy tam w kwietniu zdawać i iść do Komunie, to sie chyba nojwiyncej w czasie tych Rorat nauczył, żeby już być fertich na spotkanie tego, tego Pon Bóczka. Jeszcze tako gryfno rzecz była przy tym, przy tych Roratach, były takie schódki i po tych schódkach schodził Pon Bóczek do żłóbka, do betlejki, na dole była betlejka tako mało zrobiono i tam Pon Bóczek po tych schódkach schodził. No to jag już potem te schódki byli..., cora, coraz mniej tych schódków było, to już potem ta radość była, radość było coraz to wiynkszo, bo wiedzieli my, że już przydom te dwa ostatnie schódki, to już do szkoły nie czeba bedzie iść. To też było dużo wtedy, dużo z tego radości i śmiychu.