ODMIANA PRZYMIOTNIKOWA W KASZUBSZCZYŹNIE ogólnie przedstawia się jak w pol., ale zwraca uwagę występowanie w dop. l.p. obok końc. ‑
égò także ‑
éwò, a u F. Ceynowy (wg LGP właściwa
gwarze żarnowskiej) ‑
éhò, np.
dobrégò, też
dobréwue, u Ceynowy
dobréhò. W tekstach A. Hilferdinga brak przykładów odmiany przymiot. rzeczowników typu
kôzanié,
wieselé,
żëcé. Nie mówią o niej gramatyki F. Ceynowy, w którego tekstach są one wyjątkowe, np. przed
jedzenjim, ale obok pò
jedzenju (
Xążeczka dlo Kaszebov, 1850). Ramułt we wstępie do swego
Słownika potwierdza obok
zbòżô też pnkasz.
zbòżégò, ale w samym
Słowniku takich form nie ma wcale, są nieliczne w narz. i miejsc. l.p. typu
łganim,
pisanim, wszakże obok częstszych typu
òpùszczeniu,
żëcu. (Bezzasadny spór o nie toczył z nim J. Karłowicz.) W tych przypadkach pojawiały się już u Słowińców, np.
picym (Rudnicki). Poświadczają je teksty G. Bronischa, np. cel.
szczescemui,
žëcīmuў, narz.
žëcīm,
m’
öškāńim. Dziś występują one częściowo w śrkasz., najczęściej jednak na północy, nad morzem. Punktem wyjścia tej odmiany (początki już u Krofeja: np.
mieszkanim) – z analogii do przymiot. r.n. np.
żëcé jak
dobré – był narz. l.p. z końc. ‑
im, np.
wieselim, do czego por. pol. typ
podchorąże ≥
podchorąży,
podchorążego,
podchorążym.
