Opowiada Stanisław A. Hodorowicz Urodzony w r. 1940. Wykształcenie: wyższe Wiyrchujmy P|łowiadajom, co my gouraole na drugik radzi p|łoziyraomy z wiyrcha. Ponoć tyz na nasyj dziedzinie uwazujymy sie za pniaoki, zaś reśta to abło krzaoki, ftłore kłorzynie zapuscajom, abło wej ptaoki, bło co ino prz|ifurgali, aji być młoze furgnom dalyj. Nie barz sie to płonieftorym widzi. Coz na to rzeknounć? Moji kochani, pokiela z tym nas·im z wiyrcha dr|ugiymu cł|ekłowi ni|e naćciwiaomy, tło ta ji dłopusta w tym nijakiego ni ma. Bo i jakiz? Przecie w tym z wiyrcha siedzi nase jao. Jao s·in, jao dziywce tyj Skalnice, tyj wiyrchłowyj Dziedziny. W tym siedzi tyz płot i krwawica łoćcouw i dziadouw. Siedzom kłorzynie. I to barz dobrze mieć kłorzynie i mieć tyk kłorzyni rłozumność. łO nik baoc·ić i utwaordzać ik swojim z·iciym. I w tym przekonaniu nijakiyj ujmy ni ma. Rzekne, co nie ino ujmy ni ma, ba jes dobro, ftłore cłekłowi przizwaolao sie odnalyźć w tym nas·im wartogłowym dzisiyjs·im świecie. To nase z wiyrcha wziyno sie nie łod dzisiaok. F nim siedzi i tło, ze ta nasa Skalnica była niby wieżao Babel, we ftłoryj staopiały sie zwyki i miysała krew ludouw wselinijakik, a tyz i to, ze to tutaok, jako młoze nika indziyj, cłek by z·ić, musiaoł targać pazdurami przeciwności. S·ićkło to ryktowało tło z wiyrcha. My gouraole, jako i s·ićka ludziska, p|łochybnłości maomy niemało. No dyć w tym z wiyrcha jao jyj wiera nie widzym. Przeto trza naom wiyrchować i baoc·ić o porzykadle, ftłore płowiadao: Co ta uwiyrchujes, tło twłoje. Wiyrchujmy, by mieć swoje Jao! |